در پی لقمه هوایی . . .

من در این دنیای بی سامان ، در پی لقمه هوایی ، بسوی سوی نوری می روم .

بر سر راهم نشسته شغالی خسته و مظلوم و از سیاهی راه با چراغ قوه ای در دست ، می نالد .

امان از اسب اهریمن که جفتک را نشان دست دوستی می دهد در دست .

شکایت می کنم از سختی راهم که آسفالتش هزاران چاله را در خود نمایان است .

من آرامم ، شتابان سرعتم را ایست می گوید ولی آواز طوطی وارم از شوق رهایی ، چشم کر را هم بینا می کند …

عاقبت بر سر این تردمیل ، تا ابد تشنه راهم و درجا می روم !

 

( سحم )