من روح آن روی گدایت هستم !

من می توانم تو را ببینم .

وقتی با احساس آواز را نوشتی و بوی تو لای آستین کت زردت لکه شد .

ای کاش می شد برای شنیدنت سخنرانی کرد اما افسوس که هوای آسمان شب شده بود .

سپیده دم و بازدم ، یادت را کشیدم و آن را چون فسیل پروانه نیرومند ، به دیواری رو به پنجره قلبت زدم .

مرگ عاشقم شده بود و من پول نداشتم که مهلت قبض روح گذشت و …

تو نمی توانی مرا ببینی ، چون من روح آن روی گدایت هستم !

 

( سحم )